sakin bir acı

arzu gidince biter sevda
gözyaşı düşer solgun hatıralara
oysa aşk hiç bilmemiştir kimin neden gittiğini
bir beste vardır muhayyer makamında

Metropol İnsanlarının Sosyal Medya Molası

Kendimi, ağzına kadar dolu ofislerde, süpermarketlerde, yollarda, asansörlerde kimseyle konuşmayan biri olarak fark edince; “kimlerle konuşuyorum ben” diye düşünmeye başladı iyi eğitilmiş ama çok kilometre yapmış yaşlı belleğim…

Kimsenin etlisine sütlüsüne karışmadan, steril bir şehirli hayatı yaşıyor olmamın gerçeği de midemi bulandırdı. Kendimize konan bu konuşma ve yakınlaşma yasağını internette, “sosyal medya” sayesinde üzerimizden atmaya başladığımızı fark ettiğimde kendime de acımaya başladım…

Ne Sende Ne Bende!

Ne sende ne bende

Ay çekirdeğinin güne uyanışındaydı güzellik

Güzellik, bülbülün güle aşkındaydı

Çöldeki kumun güneşe

Bir bahar sabahı şebnemin öyküsünde

Bir temmuz akşamı mehtabın sözünde

Çağlaya çağlaya akan suyun sesinde

Ne sende… ne bende…

Yeminime Sadığım

Bir şiir iner yıldızlardan
Yüreğini avuçlamışlara cancağızım
Ebede and içilmiş
Bir mısra düşer geceden avuçlarıma
Sözleri aşkın fermanıdır
Yemin olsun diye başlar
Yemin olsun
Sevmekten ve özlemekten korkma yüreğim
Daha çok sevip daha çok özlerken
Çünkü sevmek seni fark etmektir
Sende fani olmaktır
Vermektir
Sevmeni değil bilmeni bile beklemeden
Gönül güneşimin şavkı sensin.

Benim Hikayem

Soğuk bir güz gecesinde, boğaza nazır caminin avlusunda sabah yıldızlarını seyrettiğim o esrarengiz gecede buluyorum yine kendimi…