“Ne içindeyim zamanın / Ne de büsbütün dışında” Tanpınar
Çocukluğumda büyüklerimiz “şahsiyet” kelimesinin karşısında “Uzviyet” kelimesini kullanırdı. Yani şahsiyet, nasıl ki kişiye ait “ruhi ve manevi özellikler”i tanımlıyorsa uzviyet de insanın “organlardan meydana gelmiş maddi varlığı”nı karşılardı.
İnsan erdemleriyle yücelir.
Erdemler içinde ilk sıraya: “kendini bilme”yi koyabiliriz.
Belki borsalarda, kurlarda değil ama gerçeği bilen gönüllerde kendini bilenin değeri yükselir…
“Bir varmış bir yokmuş” diye başlardı masallar… İlk önce var olması gerekenler anlatılır, arkasından olmaması gerekenler sıralanır, sonra büyük sevinçle dolan minik yürekler anlatılan masalın huzur verici içtenliği ile gözlerini kapatır tatlı hayallerle uyurlardı…
***
Yaşı 40’lara karışmış bir insan olarak o çocuksu, masalsı, huzurlu ve mutlu günleri ben de yaşıyorum artık. Fakat masalsı bu hayatımın giriş, gelişme bölümü olsa da sonucunun henüz olgunlaştıramadığımı da belirtmiş olayım. Lakin yine de olması gerekenleri, olmaması gerekenleri, sonra bıraktığı izleri anlatmalıyım.
Evet, benim masalsı günlerim bir yaz günü onun gözlerinin içine bakmam ile başlamıştı… Tabii o laf dinlemez, irade tanımaz duygularımın bir dakika içinde nasıl esiri olduğumu bugün bile anlayabilmiş değilim.
Okumaya devam et
Her damla gözyaşımda sen varsın
Görsen bu aşığı vallah ağlarsın
Gel ama sen, yine gel
Gözlerinde kaybolduğum gün gibi gel
O gün, hala dün gibi… gel…
Her günüm bugündür
Tezi yok ki yarının
Geçmişim yarınlarla dolu
Belki yarınlarım da bugünün sonu
Gönül elbette bir gün şad olursun böyle kalmazsın.
Bu gamdan kederden azad olursun böyle kalmazsın.
Yûşa Irmak 